Blü­hen­des Unterland

I denk gern zrock a dia wun­der­schö Blüatapracht,
viel vo eu hon doz­mol o metgmacht.
Scho 23 Johr sin sit do ver­gan­ga, mir Underländer
honn met gros­ser Be­geisch­te­rig agfanga,
d’Hüser un o üse­ri Gär­ta zum Verziera,
do da­füer hett ma üs kön­na motiviera

Lau­ter Lüt, wo vo Na­tur und Blo­ma ep­pes verschtonn,
sin zem­ma­ko, dass sie mett­anan fach­sim­pla konn.
Mi­ar hon Fröd kaa, dass es bi üs grö­net und blüeht,
do drum hon mi­ar üs al­li bemüeht.

An schö­na Gar­ta git Ar­bat, dass wes­sen die Meischta,
trotz­dem sin üar be­reit, der Bei­trag z’leischta.
S’­letscht Johr hät mi amol dr Wun­der plogat,
i we­lem Darf blüehts am schönsch­ta, ha­ni mi gfrogat.
Bi mim Scht­reif­zog du­ars Un­der­land ha­ni seha könna,
grö­ni Düma git’s öbral, net no z’­Mu­ra dinna.
Dr on­zig Un­der­sched, wo ma feschtschtel­la ka,
d’­Mu­rer scht­ecken Grund­bi­ra schtatt Här­döp­fel a.

I bi denn im Lauf vom Sum­mer viel gi schpaziera,
all a Blöck­li drbei, um neui ldeea zum Ufnotiera.
I ha mi­ar viel No­tiza gmacht,
un gschtaunt, ob de­ra Blüatapracht.
Gäl un blau un rot un grö,
mein Gott, ischt dia Alag schö.

Am beschta zur Gel­tig konn im gros­sa Ganza,
bi Hang­la­ga al­li Farba vo Polschterpflanza.
Es git aber noch a an­dri Art vo Zier,
schö­ni Gra­ni am Hus, das gfallt halt miar,
oder im­na Kop­f­er­kes­si a bun­ti Blüatapracht
ischt wia vom Herr­gott sel­ber gmacht.

Ma ka ned sä­ga, das oder s’an­der ischt rechtig,
d’Fröd a dr Na­tur un am Ge­dei­ha ischt wechtig.
I dr Gar­ta­geschtal­tig, do gits ko Norm,
je­der schnitt si­ni Schtu­da in a an­de­ri Form.

Os därfn mi­ar na­tür­lig ned vergessa,
es brucht ned no Fröd, es brucht o s’Wessa.
Üar ken­nen eu us im Kampf ge­ga Müs,
wia goht ma vor ge­ga Schne­cka un Lüs,
was ma­chi met sö­vl Ukrut, das frö­gi mi,
es sött schliess­lig alls noch bio­lo­gisch si.

Un denn kunnt dr Brecht, d’­Ju­ro­ra sin uf Weg,
aber das ischt gär ko Pro­blem bi eu­ra Pfleg.
Al­li möch­ten, dass d’­B­lo­ma i vol­ler Blüeti schtonn,
wenn sie denn nögschtens gi be­werta konn.
Ma hört denn meng­mol, dr ganz Sum­mer ha­ni mi bemüeht,
jetz konn sie gi lue­ga und alls ischt verblüeht.
Gott sei Dank, konn mi­ar s’­Wet­ter ned sel­ber macha,
ob ersch­ta oder zwei­ta Pris, do drö­ber to­ni mi­ar ko Ge­dan­ka macha.

D’Haupt­sach ischt, üar sin gern dos­sa i dr Natur,
vo Surscht­off­man­gel ischt bi eu se­cher ko Spur.
Geischt un Seel ka sich erhola,
drum mon üar ned all Pil­la hola.

Üs Hob­by­gärt­ner sei es empfohla,
mi­ar söt­tens i Zua­kunft halt wiederhola.
I ha mi scho meng­mol gfo­gat i dr letsch­ta Zit,
ob‘s im Un­der­land amol a Wie­der­ho­lig git?

Text und Fo­tos: Ver­ein Dorf­ge­schich­te Eschen-Nen­deln «Dia­lekt­grup­pe»

Zur Ta­bel­le Mund­art Verein